Rozdział 25

Rano wykorzystała chwilę, kiedy była sama z Klarą i zaplatała małej włosy w dwa warkoczyki.

- Klara, czy w klasie ktoś Kacprowi dokucza?

- Dziewczynka spojrzała w lustro, prosto w oczy Magdy.

- Taki Piotrek. On się śmieje, że Kacper nie ma mamy.

Magdę zamurowało.

- A z ciebie się nie śmieje? Przecież jesteście rodzeństwem.

- Ja mu kiedyś przyłożyłam w nos i się odczepił ode mnie – z dumą powiedziała mała

- Jak to przyłożyłaś w nos? – Magda była w szoku

- No tata powiedział, że jak ktoś mnie wkurzy i nie reaguje na uwagi pani to mogę mu przyłożyć – dla Klary to było zupełnie naturalne.

Magda musiała powtrzymać się aby nie wybuchnąć śmiechem. Wyobraziła sobie Maćka tłumaczącego córce jak powinna się zachować, a potem Klarę, która rady ojca wprowadza w czyn.

- Wiesz – powiedziała z jak najbardziej poważną miną – nie wiem czy to jest dobry sposób aby  w ten sposób rozwiązywać konflikty. Trzeba uważać, żeby koledze nie zrobić krzywdy.

- No, trochę krew mu z nosa leciała – Klara zeskoczyła ze schodka, na którym stała i pobiegła do kuchni na śniadanie.

Magda z uśmiechem pokręciła głową i zanotowała w myślach, że musi porozmawiać z Maćkiem o jego metodzie wychowawczej. Przygotowała dzieciom śniadaniówki i wyruszyli w stronę szkoły. Pod bramą prowadzoną do budynku Klara pociągnęła ją za rękę. Wskazała na chłopca, który szedł przed nimi trzymając za rękę swoją mamę.

- To ten Piotrek – szepnęła, a Magda w odpowiedzi pokiwała głową.

Kiedy w szatni żegnała się z bliźniakami, Kacper przytulił się do niej mocno. Magda zauważyła, że Piotruś przygląda im się ze zdziwioną miną i szeroko otwartymi oczami. Uśmiechnęła się do chłopca. Kiedy trójka dzieci ruszyła w stronę klasy, Kacper na chwilę zawrócił, podbiegł do Magdy i jeszcze raz przytulił się do niej.

- Widzisz – powiedziała Klara do Piotrka – Magda to nie nasza prawdziwa mama, ale dziewczyna taty i jest super.

Kobieta, która przyszła z Piotrkiem przyjrzała się Magdzie. Obie kobiety wyszły jednocześnie ze szkoły. Mama Piotrka wyjęła telefon, wybrała numer i z widocznym zdenerwowaniem czekała na połączenie. Po chwili rozpoczęła emocjonalną rozmowę gestykulując przy tym mocno. Mimochodem Magda co nieco usłyszała, w głowie ułożył jej się powód zachowania Piotra. Zastanowiła się chwilę i znalazła rozwiązanie, które, miała nadzieję, pomoże ostudzić napięcie między chłopcami.

Zdecydowała się poczekać z tym do kolejnego dnia.

Wróciła do domu i opowiedziała o wszystkim pani Matyldzie. Nie chciała zawracać głowy Maćkowi. Był na konferencji w Monachium, miał się skupić na sprawach zawodowych. Kiedy mama Maćka usłyszała o problemie wnuka i pomyśle Magdy na rozwiązanie konfliktu przyklasnęła mu z radością.

Po południu Magda odebrała dzieci ze szkoły, poszli zrobić zakupy na kolację i jutrzejsze drugie śniadanie. Kiedy przechadzali się po alejkach bliźniaki przystanęły przy półce z wyłożonymi śniadaniówkami i bidonami.

- Co to za dziwne pudełko? – Kacper wskazał na jeden z lunchboxów

- To? – Magda wzięła do ręki wskazane pudełko

- Yhym, ma dużo przegródek.

- W te przegródki możesz powkładać różne rzeczy. Zobacz, do tej największej można włożyć kanapkę, do tej wrzucić orzechy albo rodzynki, tutaj wlać jogurt i przykryć go tym wieczkiem, a tutaj można włożyć cząstki jabłka albo mandarynki – wyjaśniła

- Fajna

Magda spojrzała na dzieci.

- Podobają się wam? Chcielibyście takie?

Zgodnie pokiwali głowami.

- Dobrze. W takim razie wybierzcie sobie kolory, a potem kupimy trochę rzeczy żebyście jutro wzięli do szkoły kolorowe drugie śniadanie.

Dokończyli zakupy dorzucając do koszyka paczkę orzechów, kilka musów owocowych do wyciskania i paczkę drożdży bo Magda planowała upiec drożdżowe ślimaczki.

Dzieci miały wykupione obiady w szkole, więc po przyjściu do domu zjadały podwieczorek i szły odrabiać lekcje. Zawsze, kiedy Magda była u nich prosiły aby mogły to robić przy stole w salonie. Dostawały zgodę, a wtedy wyjątkowo zgodnie pochylały się nad zadaniami. Kuchenne radio cicho grało, z piekarnika roznosiły się apetyczne zapachy drożdżowego ciasta. Magda dołączyła do dzieci, włączyła komputer i chwilę pracowali nic nie mówiąc. Milczenie przerwał Kacper, który z wysuniętym językiem zamalowywał odpowiednimi kolorami oznaczone różnymi cyframi pola w ćwiczeniach do języka polskiego.

- Wiesz, że dzisiaj Piotrek mi nie dokuczał – powiedział nie patrząc na Magdę

Dziewczyna zerknęła na chłopca zza klapy laptopa czekając czy powie coś jeszcze.

- Na przerwach się bawiliśmy razem – kontynuował chłopiec.

- O, bardzo się cieszę. Widzisz Kacperku, czasem jest tak, że ktoś może ci dokuczać bo chciałby mieć to, co ty. Może Piotruś – kontynuowała Magda widząc, że Kacper słucha jej uważnie – zazdrościł ci, że masz super tatę, a on jest tylko z mamą.

- Naprawdę? – zdziwił się chłopiec – ale przecież ja mu nie dokuczam chociaż trochę zazdroszczę mu mamy. Oj – zmartwił się – przepraszam. Ty jesteś super chociaż nie jesteś naszą mamą – podszedł do dziewczyny i przytulił się do niej. Magda przytuliła chłopca do siebie.

- Słuchaj, Kacperku, a może chciałbyś zaprosić Piotrusia do siebie żebyście się pobawili razem? Z tego, co mówisz to on nie ma wielu kolegów w klasie.

Kacper spojrzał na nią, a oczy mu się zaświeciły.

- Mógłby tu jutro przyjść? – spytał niedowierzając

- Nie wiem czy jutro. Jego mama musi się zgodzić, ale myślę, że nie byłoby problemu. Gdyby tata był, na pewno by się zgodził aby przyszedł do ciebie kolega.

- Też tak myślę kochanie – Matylda dosiadła się do nich z kubkiem herbaty – skończyliście lekcje? To może na kolację usmażę wam racuchy z jabłkami? – powiedziała, kiedy otrzymała odpowiedź twierdzącą.

Dzieci z okrzykiem radości pobiegły zanieść książki do pokoju.

- Usiądź, kochanie – zwróciła się do Magdy – pozwól, że ja przygotuję kolację – rzekła z uśmiechem.  Cały dzień leżę i przyznam, że mam już trochę tego dosyć. Nie mogę się doczekać wyjazdu do sanatorium.

Magda nie próbowała dyskutować, odkąd zdała sobie sprawę, że protesty przy Matyldzie – emerytowanej nauczycielce na niewiele się zdadzą. Zostawiła starszej pani wolną rękę i zajęła się przeglądaniem maili.

Po kolacji wszyscy zagrali w Monopoly, grę we wersji piłkarskiej którą Kacper dostał na urodziny. Magda przeczytała dzieciom dwa rozdziały książki, przykryła je dokładnie i z kubkiem herbaty usiadła w salonie. Pani Matylda, która zajmowała niewielki pokój gościnny, poszła się położyć. Mimo dobrego humoru i pozornej energii wciąż czuła się osłabiona. Dzwonek telefonu, choć przyciszony, oderwał Magdę od książki. Ciepły głos Maćka po drugiej stronie otulił ją jak ciepły koc. Podczas krótkiej rozmowy poczuła jak napięcie z niej odpływa. Maciek, jak nikt inny, potrafił rozładować jej napięcie. Jednym słowem potrafił ją rozśmieszyć, pokazać innej spojrzenie na różne sprawy. Na każdym kroku okazywał jej wsparcie i upewniał co do prawdziwości swoich uczuć.

Uzyskawszy zgodę Maćka na zaproszenie kolegi z klasy aby chłopcy mogli się pobawić poszła pod prysznic. W pozostałe tematy postanowiła go na razie nie wtajemniczać. Zdecydowała się poczekać z tym na jego powrót z Monachium.

Bliźniaki pakowały nowe śniadaniówki do plecaków z szerokimi uśmiechami. W podskokach wyszły z domu i bez marudzenia poszły z Magdą w stronę szkoły. Pod szkołą znowu spotkali Piotrusia z mamą. Magda pomachała dzieciom i wyszła z budynku doganiając przy furtce mamę chłopca.

- Przepraszam! – zawołała

Kobieta odwróciła się do Magdy, popatrzyła na nią zdziwiona, ale zatrzymała się.

- Słucham – powiedziała niepewnie, a Magda zauważyła, że kobieta się spięła

- Dzień dobry. Jestem Magda Lisicka. Kacper i pani syn, Piotruś, chyba się polubili – ciągnęła Magda – wiem, że fajnie się wczoraj bawili. Pomyślałam, że może Piotruś mógłby odwiedzić Kacperka dzisiaj lub jutro po szkole.

Kobieta patrzyła na Magdę z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Magda jednak nie przestawała się do niej uśmiechać.

- Przepraszam, wczoraj przypadkiem słyszałam pani rozmowę przez telefon. Jestem psychologiem. Nie zajmuję się co prawda zaburzeniami rozwojowymi, ale może mogłabym panią umówić z koleżanką, która jest specjalistką w tej dziedzinie. Proszę – podała jej wizytówkę – tu jest mój telefon.

Kobieta stała wmurowana, patrzyła na mały kartonik. Magda mogłaby przysiąc, że w oczach mamy Piotrka zaszkliły się łzy. Zerknęła niepewnie na Magdę.

- Proszę zadzwonić. Mi też ktoś kiedyś pomógł. Będę czekać na telefon.

- Nie wiem co mam powiedzieć. Dziękuję pani.

- Proszę mi mówić po imieniu. Magda jestem. – uśmiechnęła do kobiety

- Dagmara – powiedziała tamta – Dziękuję - W przypływie wdzięczności rzuciła jej się na szyję.

Kawałek przeszły razem rozmawiając. Ustaliły, że kiedy Dagmara umówi się na wizytę do specjalisty Magda odbierze Piotrusia. Chłopcy się pobawią, a Dagmara  w tym czasie załatwi swoje sprawy.